Van de debuut-LP van The Doors uit ’67, en geschreven door Kurt Weill. De tekst wordt toegeschreven aan Brecht, maar is waarschijnlijk van Elisabeth Hauptmann.

1969 Alabama Song: The Doors

Geschreven als antwoord op Neil Young’s Southern Man en Alabama, waarin de mensen in het zuiden worden betiteld als racistisch.

Sweet Home Alabama: Lynyrd Skynyrd

Tussendoortje, het origineel volgt later 😉

1994 Sweet Home Alabama: Leningrad Cowboys & Red Army Choir

Het is natuurlijk te gek voor woorden dat Allen Toussaint hier te lande alleen bekend is van die Axe-commercial. De man is één van de grootste liedjesschrijver/producenten aller tijden. Vraag het maar aan Lee Dorsey, Robert Palmer, Little Feat, the Meters en Dr John om er een paar te noemen.

Sweet Toch of Love: Allen Toussaint

Lee Dorsey (RIP 1986) was een R&B zanger uit New Orleans wiens bekendste werk door Allen Toussaint werd geschreven en geproduceerd, en werd begeleid door the Meters. Working in the Coalmine is ook een cover van een nummer van Allen Toussaint.

1966 Working in the Coalmine: Lee Dorsey

Je hoort na 3 tellen door wie Robert Palmer is beïnvloed. Inderdaad, Little Feat. Twee nummers op de LP Some People Can Do What They Like, zijn door leden van Little Feat geschreven. En net als op de LP daarvoor, Sneakin Sally Through The Alley, doen The Meters de begeleiding, geholpen door Lowell George en Aaron Neville.

1976 Man Smart, Woman Smarter

Rare gozer, die Rundgren: altijd balancerend tussen aanstekelijke hitgevoelige liedjes en experimentele jazz, rock of symphonische rock. Ik bezat de dubbelaar TODD, die staat vol met wat ik net beschreef. Het nummer Can We Still Be Friends is van latere datum, ’78, en is misschien bekender van Robert Palmer, die er een hit mee had.

1978 Can We Still Be Friends: Todd Rundgren

Van de CD Murder Ballads komt Where The Wid Roses Grow dat Cave hier vertolkt met Kylie Minogue. Murder Ballads is zo’n beetje zijn toegankelijkste plaat. Zijn andere, rauwere werk komt hier nog wel een keer voorbij.

1996 Where The Wid Roses Grow :Nick Cave & Kylie Minogue

Oorspronkelijk uit 1958, maar werd eind jaren 70 ineens weer populair doordat punk/new wave-bands dit nummer als inspiratie noemden. Het nummer klinkt dan ook lekker vet, in vergelijking met andere muziek uit die tijd. Link Wray is helaas niet meer onder ons (RIP 2005), en ligt begraven in Kopenhagen, of all places.

1978 Musikladen: Rumble: Link Wray

Het verhaal van Virgil Caine over de laatste dagen van de Amerikaanse Burgeroorlog. Hij treurt onder meer over het verlies van zijn jongere broer: ‘…He was just eighteen, proud and brave / But a Yankee laid him in his grave…’ Het lied is vooral zo goed door de rauwe stem van drummer Levon Helm, die perfect past bij het lied.

1978 uit The Last Waltz: The Night They Drove Old Dixie Down: The Band

Door de tekst (..I was pickin’ cotton…) ging ik er altijd van uit dat Bobbie Gentry zwart was. Ze is dus blank, en de ik-persoon in het lied had verkering met Billie Joe. Aan tafel vertelt haar moeder dat ze van de dominee gehoord had dat Billie Joe zich van de Tallahatchie Bridge heeft gegooid. Over de reden waarom, wordt tot de dag van vandaag over gespeculeerd.

1968 Ode To Billie Joe: Bobbie Gentry

Debuutsingle van de band met uiteraard Jan Akkerman op gitaar en Kaz Lux met zijn karakteristieke stemgeluid. Een andere prima single was Dark Rose. Akkerman en drummer Pierre van der Linden verlieten Brainbox voor Focus na het debuutalbum.

YouTube-clip met beelden van PinkPop 1971 Down Man: Brainbox

Dit is zo’n song dat jarenlang in je hoofd blijft zitten, of je wil of niet. Kevin Ayers was één van de oprichters van Soft Machine was, dus vond ik het verbazend dat hij met zo’n lichtvoetig nummer op de proppen kwam. Zijn andere solowerk ken ik overigens niet.

1973 Carribean Moon: Kevin Ayers

Wat voor de Glimmer Twins Exile On Mainstreet was, is voor Led Zeppelin Physical Graffiti. Beiden 2LP’s, grote variatie in muziekstijlen en voor alle twee bands de laatste LP die het beluisteren waard was. Meer dan waard, I may add.

1975 Earls Court: Trampled Underfoot: Led Zeppelin

Unieke groep natuurlijk, dat TC Matic. Kan mij nog herinneren dat het onvolprezen VPRO-radioprogramma De Wondere Wereld (op woensdagmiddag) in elke uitzending wel iets van TC Matic draaiden. Wel, in bijna elke uitzending dan 😉 Arno Hintjens leeft nog steeds gelukkig.

Putain, Putain: TC Matic

Seamus staat op de LP Meddle uit 1971 en het gejank van de hond Seamus is een wezenlijk onderdeel van de song. Voor de film Pink Floyd: Live at Pompeii Seamus vervangen door Mademoiselle Nobs, een Russische wolfshond. Ook werden in deze versie de lyrics weggelaten, en speelt David Gilmour mondharmonica.

1971 Live at Pompei: Seamus (Mademoiselle Nobs): Pink Floyd

Titelsong van de gelijknamige LP, die in eerste instantie door de platenmij werd afgewezen wegens te oncommerciëel. Dus werd eerst het lichtvoetigere On The Beach uitgebracht. Tonight’s The Night staat in het teken van de dood door een overdosis van twee bandleden, gitarist Danny Whitten en roadie Bruce Berry. De laatste wordt ook genoemd in het nummer.

Tonight’s The Night: Neil Young

Wie kent Wreckless Eric nog? Uit de stal van Stiff Records (Ian Dury, Elvis Costello, Nick Lowe), kwam hij plotsklaps met Whole Wide World op de proppen. Een deuntje dat maar twee akkoorden kent, en door een heleboel artiesten werd gecoverd.

2005 Whole Wide World: Wreckless Eric

She Was Naked was een klein hitje voor SuperSister. En hoewel ze nog een aantal singles uitbrachten (Radio o.a), waren het toch vooral de LP’s en hun concerten die in het geheugen gegrift staan. Muzikaal waren ze verwant aan Soft Machine en Pink Floyd, overgoten met een jazz-rock sausje.

2000 reünieconcert Supersister: She Was Naked

18 Coz I Luv U – Slade

april 25, 2008

Ze werden dan wel gerekend tot de zg glamrock, behalve de mallotige bassist Dave Hill was er gelukkig weinig nichterigs aan Slade. Met name de stem van Noddy Holder klinkt als een klok. Ik had alle singles van Slade uit de periode ’71-’75. De laatste Far, Far Away was de laatste, en eigenlijk ver van de keiharde rauwe meezing Rock&Roll uit de hoogtijdagen. Coz I Luv U vind ik nog steeds een briljant nummer.

1971Coz I Luv U

In de top 5 van mijn meest gedraaide LP’s staat Okie van JJ Cale. Ik had elk nummer van die plaat kunnen kiezen, want er staat werkelijk geen minder liedje op. Dat de plaat staat als een huis komt komt ook door de productie; het lijkt alsof ie in één sessie is opgenomen en zonder overdubs e.d.

jj cale okie

Cajun Moon: JJ Cale

16 Hippie – Suzannes

april 18, 2008

Terwijl de leden van hun grote voorbeeld The Ramones allemaal Ramone van achteren heten, gingen The Suzannes zich van voren allemaal Suzanne noemen. De Suzannes hadden hun basis op de (toen nog) TH Enschede. Ze brachten hun enige EP ‘New Disease’ in 1978 uit op het 1000idioten label. Dat label heette zo omdat men ervan uitging dat er altijd wel 1000 idioten te vinden waren die hun plaatje kochten!

suzannes

2007 reünie van The Suzannes: Hippie, Deepfreeze Boy, TH Baby

Kan wat mij betreft in één adem genoemd worden met het nummer hieronder. 1978 was een goed jaar voor briljante popdeuntjes. Ook nog eens niet onverdienstelijk gecoverd door the Fine Young Cannibals ( de typische 80ies drumcomputer is wel een minpuntje).

1978 Ever Fallen in Love..: Buzzcocks

Dé favoriete single van John Peel (RIP). Peel gaf songs altijd een waardering van 1 t/m 5 sterren; Teenage Kicks kreeg 28 sterren! Hij vertelde in een interview dat hij de regel Teenage Dreams, So Hard To Beat op zijn grafsteen wilde zien. Begin dit jaar is dat uiteindelijk ook gebeurd.

1978 The Undertones: Teenage Kicks

Ik kan mij nog herinneren dat critici Senses Working Overtime als dé perfecte single beschouwden. Welke criteria daarvoor precies worden gehandhaafd weet ik niet, maar niet gek natuurlijk voor een band die het vooral van de LP’s moest hebben.

1982 Senses Working Overtime – XTC